Εάν βυθισθώμεν, ας βυθισθώμεν εις τον ωκεανόν! Ουχί εις την σκάφην!

Ο Ιβάν Καραμαζώφ, στο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι, λέει την ιστορία ενός άθεου που δεν πίστευε στη ζωή μετά το θάνατο και μετά το θάνατό του ο Θεός τον καταδίκασε να περπατήσει ένα δισεκατομμύριο μίλια για τιμωρία.
Ο άθεος ξάπλωσε στο δρόμο και αρνήθηκε να κουνηθεί επί ένα εκατομμύρια χρόνια, αλλά τελικά σύρθηκε όρθιος και περπάτησε απρόθυμα το ένα δισεκατομμύρια μίλια. Και όταν τελικά έγινε δεκτός στον ουρανό δήλωσε αμέσως πως θα άξιζε να περπατήσει δέκα φορές μακρύτερα για πέντε λεπτά παραδείσου.
Ο Ντοστογιέφσκι, συλλαμβάνει τη μυστική αίσθηση ενός νοήματος τόσο έντονου που ξεπερνάει ό,τι μπορούμε να αντιληφθούμε και που θα έκανε οποιαδήποτε προσπάθεια να αξίζει τον κόπο.
Αν ο άνθρωπος σαν τον αμαρτωλό Ιβάν, μπορούσε να δει ξαφνικά το «νόημα»
θα γινόταν ακατανίκητος ως αθάνατος.

"Με το δόντι στο φιλέτο"
...
Καθώς έμπηγε το δόντι στο φιλέτο, έσκυψε να δει αν ήταν γυαλισμένα τα παπούτσια και ξαφνιασμένος είδε πως εκεί κάτω υπήρχε ένα ανθρωπάκι και μάλιστα κουνιόταν και φαινόταν σαν ζωντανό.
Έκανε παρακεί και για πρώτη φορά το κοίταξε από τόσο κοντά.
Κοιτώντας πιο καλά έξω από τις απέραντες εκτάσεις του παντελονιού του, πρόσεξε ότι ο τόσο δα άνθρωπος, ήταν αλυσοδεμένος και σαν κάτι να προσπαθούσε να του πει.
Έσκυψε κι άλλο, τόσο, που στην άκρη της μύτης του φαινόταν πως το ανθρωπάκι θα σκαρφαλώσει. Ανοιγόκλεινε μάλιστα το στόμα του σαν κάτι ναθελε να πει.
Του έκανε την χάρη και γύρισε το αυτί.
Και τότε αυτό σαν ψύλλος πήδηξε μέσα και άρχισε να ουρλιάζει. Κραύγαζε τόσο δυνατά που ξεχείλισε το αυτί του από λόγια καυτερά. Έκλαιγε λουσμένο από ιδρώτα και φώναζε κάτι για ψίχουλα-φαΐ.
Μη ξέροντας καλά-καλά γιατί του φώναζε τόσο πολύ, που βρήκε τέτοιο θράσος λες και συνήθισε τις αλυσίδες αποφάσισε να τις του σφίξει πιο πολύ. Στριφογύρισε στον ύπνο του, πλάκωσε το αυτί με το μαξιλάρι και έπνιξε τις άναρθρες φωνές.
Αυτή η πράξη τον ανακούφισε και κοιμήθηκε καλά.
Σκέτη ζούγκλα αυτή η βραδιά, μπαστούνι και το φιλέτο τόσο φρέσκο με αίμα, ζωντανό.
Το άλλο βράδυ, πέρα-δώθε, πέρα-δώθε με αλλιώτικο τρόπο τα χέρια σύρθηκαν μέσα στο πιάτο και με έξυπνο τρόπο, βασιλικό, σκέπασαν τα κρυμμένα από κάτω κόκαλα από το ανθρωπάκι
και με καρφωμένο το δόντι στο φιλέτο, άνθησε το γέλιο του
και όλα εντάξει
και όλα εντάξει...
.

Αν ο Έρωτας έχει ορισμό, τότε αυτός περιέχει το πιο έντονο συναίσθημα το πιο ζωοποιό, αλλά και το πιο καταπιεστικό, καθώς απαιτεί την ανταπόκριση. Από τον Πλάτωνα, που αναφέρει στο Συμπόσιο ότι «’αθανασίας γάρ χάριν παντί αύτη ή σπουδή και ό έρως έπεται» (για την αθανασία συνοδεύει όλα τα όντα ο ζήλος και ο έρωτας) μέχρι τον αυστηρό Σοπενχάουερ, που ονομάζει τον έρωτα «αναγκαίο κακό» ή την ψυχανάλυση, που θεωρεί την ορμή του Έρωτα αντίδοτο στο ένστικτο του θανάτου, το συμπέρασμα παραμένει ένα:
Δεν νοείται ανθρώπινη ψυχή χωρίς έρωτα.
Ο Τάσος και η Γκόλφω
πάντα θα ανθίζουν τις ερωτικές ελπίδες.
...
https://www.schooltime.gr/2015/02/14/giortazei-oerotas-th-panou/
.

Ο πολιτικός λόγος δεν μπορεί να είναι αρσενικός γιατί δεν μάχεται ποτέ κατάματα.
Ούτε θηλυκό ον μπορεί να είναι
γιατί δεν γεννά.
Ο λόγος της εξουσίας εδράζει έτσι
σε κοινοβούλια που και αυτά
δεν έχουν φύλο.
Άφυλος προς τον λαό και τις αξίες,
ο πολιτικός λόγος σήμερα ζευγαρώνει ακόλαστα με όλα τα τέρατα της αυθαιρεσίας και κατασκευάζουν ασύλληπτα παιδιά,
μεταλλαγμένα και νεκρά
για την δημοκρατία.
Ίσως γι’ αυτό δεν υπάρχει
το Απολλώνιο φως,
σε αντίθεση με την έμφυλη ζωή που νικητής είναι πάντα η ελπίδα,
γένους θηλυκού, του καθημερινού ανθρώπου η αρχέγονη φωτεινή μητέρα που ό,τι και να μαγειρέψει
το λατρεύεις
και όταν λείψει και αυτή,
από κατσαρόλα σε κατσαρόλα τριγυρνάς και σου τσακίζει η καρδιά.

https://youtu.be/NgvudOUgZmw

«Βρωμιάρη Έλληνα»
…

«Και χαίρονται που δανειστήκαμε
το νόμισμα για το βαρκάρη»
…
Δώσαμε την ευκαιρία μέσα στην αυτάρεσκη πορεία μας, τόσο στους αλλοδαπούς βασιλείς να αποπειραθούν να χτίσουν τα ανάκτορά τους πάνω στην Ακρόπολη, όσο και στους απογόνους τους να παίζουν με τα ίδια μας τα εθνικά σύμβολα.
Ελικόπτερα βοήθειας της κ. Μέρκελ πάνω από την Ακρόπολη, η Αφροδίτη της Μήλου να ζητιανεύει και οι κυβερνώντες να χαίρονται που δανειστήκαμε από το ΔΝΤ το νόμισμα για το βαρκάρη.
Οι ιστορικοί κύκλοι μας αποκαλύπτουν περίτρανα, την επανάληψη της αυτοχειρίας μας. Το δυστύχημα της διαδρομής μας διδάσκει ότι φωνάζουμε στις διαδηλώσεις και στο μηντιακό Λεβιάθαν, αλλά δεν τιμωρούμε τους εκπροσώπους-προδότες που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Το έλλειμμα της αντιπροσώπευσης μας, έγινε εξόχως τοξικό και ως περιττό έξοδο πρέπει να σβήσει.
Και ο απλός Έλληνας σήμερα, περισσότερο από ποτέ, προδομένος, πουλημένος, καταπληγωμένος δέχεται μέσα στο σπίτι του το χιλιοματωμένο, ύβρεις από έναν βοεβόδα «μη με ακουμπάς βρωμιάρη Έλληνα».
Αυτό πλέον δεν είναι εγκλωβισμός σε ψυχικά αδιέξοδα που αλλοτριώνουν είναι η βεβήλωση σε όλους τους προγόνους.

«Όταν έμβηκα εις την Τριπολιτσά, με έδειξαν τον Πλάτανο εις το παζάρι όπου εκρέμαγαν τους Έλληνας. Αναστέναξα και είπα:
«Άιντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθηκαν εκεί», και διέταξα και το έκοψαν»
Κολοκοτρώνης.
...
Στο πασίγνωστο παραμύθι του Άντερσεν είναι "γυμνός ο βασιλιάς" οι απατεώνες ραφτάδες δεν είναι άλλοι από τους καθοδηγητές, πολιτικούς και ΜΜΕ που ντύσανε τον Πολίτη με παρδαλά ψεύδη και παχυλά λόγια. Είναι λοιπόν καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη γύμνια μας πριν χάσουμε μέσα σε αυτήν και το τελευταίο ίχνος Ελευθερίας και Αξιοπρέπειας.
Και να είχαμε τη δυνατότητα να μιμηθούμε τον πρόγονό μας τον Επιμενίδη, που κοιμήθηκε και ξύπνησε μετά από 40 χρόνια, δεν θα είχαμε ούτε σύνταξη μα ζήσουμε τα γεράματά μας.