Βρίσκομαι στο καρναβάλι της Πάτρας και φυσικά χαίρομαι που βλέπω μικρούς και μεγάλους, ελεύθερους ξανά στους δρόμους! Δε θα ξεχάσω ποτέ όμως το καρναβάλι του 20. Εκείνο που δεν έγινε, γιατί είχαμε 6(!) κρούσματα...

3 χρόνια πέρασαν.
3 χρόνια που άλλαξαν τις ζωές μας για πάντα.

-Άλλοι αφυπνίστηκαν.
-Άλλοι κοιμήθηκαν για πάντα. Κάποιοι
μεταφορικά και κάποιοι κυριολεκτικά.
-Άλλοι πάλεψαν για την ελευθερία.
-Άλλοι έμειναν αμέτοχοι και κοιτούσαν.
-Άλλοι συμμάχησαν με το τέρας.
-Άλλοι δεν έχουν συνέλθει ακόμα.
-Άλλοι θησαύρισαν.
-Άλλοι καταστράφηκαν.
-Άλλοι άρχισαν να ψάχνουν την Αλήθεια.

Κανείς πάντως δεν έμεινε ίδιος...

Βλέπω έξω τα 20χρονα με τη μαυροδάφνη στο ένα χέρι και το κορίτσι αγκαλιά στο αλλο, ξεμ@σκωτα να χορεύουν και βουρκώνω.

Αυτά δεν ξέρουν γιατί.
Εγώ όμως ξέρω...

Θεέ μου πόσο παλέψαμε για να μπορούν τα παιδιά να κάνουν το αυτονόητο.

Και όχι πως κερδίσαμε τον πόλεμο.
Μη γελιέστε.
Το τέρας έχει πολλά κεφάλια.
Κάποιες μάχες όμως τις κερδίσαμε.

Ούτε όμως αυτό έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι ΔΕ ΛΥΓΙΣΑΜΕ.

Δεν ανταλλάξαμε την ελευθερία μας για την ψεύτικη ασφάλειά τους!
Η ελευθερία είναι μέσα μας.
Δε σας φοβηθήκαμε ποτέ.
Και ούτε θα σας φοβηθούμε.

ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑΝ
ΚΑΙ Η ΑΛΉΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΏΣΕΙ ΥΜΑΣ