Σήμερα πενθώ...
Πενθώ την ανάσα μου που μου την έκλεψαν ...
Πενθώ την πατρίδα μου που μου την έκαψαν ...
Πενθώ το οξυγόνο μου που μου το στέρησαν ...
Πενθώ τα καταπράσινα βουνά μου που αποψιλώθηκαν ...
Πενθώ τα δέντρα μου που έγιναν στάχτη κι αποκαΐδια ...
Πενθώ τα αθώα ζώα που κάηκαν ζωντανά, έντρομα, εγκλωβισμένα, περικυκλωμένα από τη φωτιά, χωρίς διέξοδο διαφυγής , χωρίς ελπίδα ...
Πενθώ τον πλούτο της χώρας μου που φρόντισαν να τον εκμηδενίσουν ...
Πενθώ τα σπίτια, τη δουλειά και τους κόπους μιας ζωής των συνανθρώπων μου που έγιναν καπνός μέσα σε μια νύχτα ...
Πενθώ τα χρόνια που θα έρθουν με καταιγίδες, τυφώνες, πλημμύρες να ολοκληρώσουν την καταστροφή ...
Πενθώ το μέλλον των παιδιών μου που τους το στέρησαν ...
Σήμερα πενθώ...
Το μαύρο του ουρανού μου ενώθηκε με το μαύρο της ψυχής μου ...
Αν κλάψω , Θεέ μου, πολύ, αν κλάψουμε όλοι, μετανιωμένοι για το κακό που προκαλούμε στη δημιουργία σου, θα ενώσεις κι εσύ τα δακριά σου με τα δικά μας να γίνουν βροχή να σβήσει το κακό;
"Ρίξε, Θεέ μου μια βροχή
Μια μπόρα, καταιγίδα ...
Και σώσε Θεέ μου απ' τις φωτιές
Την άμοιρη πατρίδα "...
~*~ Έφη Αναδιώτου ( Όνειρο ήτανε ) 23/8/23 ~*~