Φίλος είναι εκείνος που όχι μόνο θέλει το καλό σου, προσπαθεί γι’ αυτό πολλές φορές χωρίς να το ξέρεις και πανηγυρίζει στη χαρά σου. Το έχει πει και ο Νίτσε: «Η κοινή χαρά, όχι η συμπόνια, κάνει έναν φίλο».
Για να χαρεί κάποιος με τη χαρά σου πρέπει να είναι γεμάτος, υγιής, να βιώνει κι αυτός μια αντίστοιχη χαρά ή να νιώθει ότι μπορεί να τη βιώσει στο μέλλον. Μαζί σου ή χωριστά. Αλλιώς μονάχα κακεντρέχεια και διπροσωπία.
Έχει και πει και κάτι άλλο καταπληκτικό ο Νίτσε:
«Όσοι δεν καταφέρουν να δείξουν απολύτως καθαρά την αξία τους στον κόσμο επιχειρούν να εγείρουν μια έντονη εχθρότητα προς το πρόσωπό τους. Έτσι αποκτούν την άνεση να πιστεύουν πως αυτή είναι που στέκεται ανάμεσα στην αξία τους και στους άλλους».
Αν δηλαδή κάποιος σε εχθρεύονται χωρίς λόγο ίσως είναι γιατί δεν έχουν άλλο τρόπο να νιώσουν σημαντικοί αλλά και γιατί έτσι δικαιολογούν το γιατί δεν έχουν φτάσει ακόμα εκεί που δήθεν αξίζουν. Προφανώς δεν παραδέχονται ότι εκείνοι προκαλούν την έχθρα, τη μιζέρια ή την κακή τους τύχη.
Και επειδή υπάρχουν και αυτοί, τι ωραίο όταν βρίσκεις έναν πραγματικό φίλο. Όσο κι αν έχεις απογοητευτεί μην κουραστείς να τον αναζητάς. Μπορεί να μην τον έχεις γνωρίσει ακόμα (οι φίλοι μετά τα 40 είναι συχνά οι πιο ουσιαστικοί). Όταν αυτό συμβεί θα το καταλάβεις. Δεν θα διστάσει να μιλά για το πόσο όμορφος άνθρωπος είσαι, μπροστά σου μα και πίσω από την πλάτη σου.
Δεν θα είναι εκεί μονάχα στα δύσκολα μα και στις χαρές. Θα σε θαυμάζει για όσα πρεσβεύεις, για όσα είσαι και για όσα μπορείς να καταφέρεις. Θα σε σπρώχνει να μην μένεις ύψος σου ποτέ. Συνεχώς ψηλώνεις. Και κάτι σημαντικό. Θα σου λέει την αλήθεια ακόμα κι αν είναι δυσάρεστη. Μα θα το κάνει με σεβασμό κι αγάπη.
Συνέχισε να τον αναζητάς. Να την αναζητάς. Σου αξίζει...