Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΠΑΤΗΡ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ,ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ,ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΤΟΥ,ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΤΡΙΚΥΜΙΣΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ... .Ioannis NeonakisΜνήμη π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
ΙΩΑΝΝΑ ΤΑΓΑΡΟΥΛΙΑ ΚΑΝΑ
Προσέγγιση του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου στό κατά Ματθαῖον ιδ΄ 22-34 (ὁ Ἰησοῦς περιπατῶν ἐπί τῶν ὑδάτων). [Ἀπομαγνητοφώνηση - σύνδεσμος ὀμιλίας στο τέλος τοῦ κειμένου]
Τό εὐαγγελικό κείμενο ποὺ ἀκούσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο εἶναι σίγουρα γνωστὸ σὲ ὅλους σας καὶ μάλιστα γνωστὸ μὲ τὴν ἀπλότητά του καὶ τὴν ἀπλὴ κατανόησή του. Ἀλλὰ τολμῶ νὰ πῶ πως εἶναι ταυτόχρονα πολὺ συγκλονιστικό. Ἀπλὸ μὲν εἶναι, γιατί τὸ καταλαβαίνουμε ὅλοι. Θάλασσα, τρικυμία, οἱ μαθητὲς φοβοῦνται, ἔρχεται ὁ Χριστός, τοὺς σώζει. Καὶ θὰ ἔλεγε κάποιος – βγάζοντας ἕνα ἄμεσο συμπέρασμα καὶ δὲν θὰ ἔκανε λάθος – να, μέσα στὶς τρικυμίες τοῦ βίου, ἂν ἐμπιστευόμαστε στὸν Χριστό, Ἐκεῖνος μᾶς σώζει. Εἶναι μιὰ σωστὴ ἀλλὰ ἀπλὴ προσέγγιση, ποὺ οὐσιαστικὰ γίνεται συγκλονιστική, ἂν μελετήσουμε τὸ ποια εἶναι ἡ διεργασία τοῦ νὰ καταλήξουμε σὲ αὐτὴν τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό. Γιατὶ καὶ μιὰ πρόταση νὰ κάνεις, νὰ τὸ πεῖτε σ’ ἕναν ποὺ δυσκολεύεται γιὰ τὴ ζωή καὶ συγκλονίζεται μέσα στὰ κύματα τοῦ βίου καὶ νὰ τοῦ πεῖτε: νὰ ἐμπιστεύεσαι στὸν Χριστό. Σωστὰ τοῦ ἀπαντήσατε καὶ ἐκεῖνος θὰ σᾶς πῇ: πῶς θὰ τὸ κάνω; Ἀλήθεια, αὐτὸ τὸ «πῶς» πολλὲς φορὲς καὶ σὲ ἐμᾶς ποὺ ἐντρυφοῦμε σὲ αὐτὰ τὰ κείμενα καὶ σὲ αὐτὴν τὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς, δὲν εἶναι ἕνα συγκλονιστικὸ ἐρώτημα; Να, λοιπόν, ἀρχίζει ἀπὸ ἐδῶ καὶ μετὰ ἡ συγκλονιστικὴ ἱστορία αὐτῆς τῆς διηγήσεως.
Ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς τὴν καταθέσω, τονίζοντας πως γιὰ νὰ τὴν καταλάβουμε πρέπει νὰ προσεγγίσουμε τρία παράλογα, θὰ ἔλεγα τρελά, σημεῖα τοῦ κειμένου ποὺ ἀκούσαμε. Πιθανῶς νὰ μὴν τὰ συλλάβατε· ὅταν τὰ λέγω παράλογα καὶ τρελά, ἔτσι εἶναι· ἀλλὰ ἀκοῦστε τὰ παρακαλῶ, καὶ μόνον ὅταν τὰ προσεγγίσουμε αὐτὰ τὰ κείμενα, ὄχι ἀπλῶς βέβαια μόνo ἐρμηνευτικὰ, ἀλλὰ βιωματικά, μποροῦμε τότε νὰ πάρουμε τὴν ἀπάντηση τοῦ «πῶς θὰ ἐμπιστευθῶ τὸν Χριστό;» Να σᾶς θυμίσω ἢ νὰ σᾶς ἀποκαλύψω τὰ τρία παράλογα σημεῖα τῆς περικοπῆς.
Τὸ πρῶτο ἦταν ἡ λέξη τῆς πρώτης γραμμῆς: «ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον». «Ἠνάγκασεν;» Μα ἐμεῖς γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὴ Γραφὴ ἕνα Θεὸ ποὺ δὲν ἀναγκάζει καὶ δὲν βιάζει ποτέ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο παράλογο· ἕνας Θεὸς ποὺ ἀναγκάζει, γιὰ κάτι τελείως περιττό, νὰ μποῦν στὸ πλοῖο. Κρατῆστε το.
Τὸ δεύτερο παράλογο καὶ συγκλονιστικὸ εἶναι τὸ ὅτι, ἐνῶ γίνεται χαμὸς κάτω στὴ θάλασσα, ὅπως λέγει τὸ κείμενο, δύο φορὲς τὸ τονίζει, ὁ Χριστὸς ἦταν κατ’ ἰδίαν καὶ ἦταν μόνος προσευχόμενος· αὐτὸ δὲν εἶναι συγκλονιστικό; Καὶ θὰ ἔλεγαν πολλοὶ μέσα στὸν κόσμο ποὺ συγκλονίζεται ἀπὸ τὴν ταραχή: μπορεῖ ὁ Χριστὸς νὰ εἶναι κατ’ ἰδίαν καὶ μόνος προσευχόμενος; Ποια εἶναι ἡ παρέμβασίς Του γιὰ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου;
Καὶ τὸ τρίτο συγκλονιστικό, καὶ ταυτοχρόνως παράλογο καὶ τρελὸ, εἶναι τὸ ὅτι – δὲν ξέρω ἂν τὸ προσέξατε – οἱ μαθηταὶ δὲν φοβήθηκαν τὴ θάλασσα· πολὺ μετὰ ὁ Πέτρος φοβήθηκε ὅταν εἶδε ποὺ βουλιάζει. Φοβήθηκαν τὸν Χριστό. Καὶ «ἐταράχθησαν ἰδόντες τὸν Κύριον ἐπὶ τὰ ὕδατα περιπατοῦντα», εἶπε τὸ κείμενο. Να, λοιπόν, τρία παράλογα σημεῖα. Ἄς τὰ προσεγγίσουμε γιὰ λίγο, καὶ ἐκεῖ μποροῦμε νὰ βροῦμε, τουλάχιστον μὲ τὸν νοῦ μας, κάποια σημεῖα γιὰ αὐτὴν τὴ βιωματικὴ προσέγγιση αὐτῆς τῆς βαθεῖας δυνατότητας ποὺ ἔχομε νὰ ἐμπιστευόμαστε τὸν Χριστὸ σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ζωῆς μας· στὰ δύσκολα καὶ τὰ εὔκολα.
Πρῶτον, τὸ «ἠνάγκασεν». Ὁ Θεὸς ποτέ δὲν ἀναγκάζει. Ὁ Θεὸς ποτέ δὲν βιάζει. Εἶναι Θεὸς ἐλευθερίας. Ὁ Θεὸς ποὺ θέλει ἐλεύθερα πρόσωπα. Καὶ ξέρετε γιατί ἀναγκάζει; Για νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι. Δὲν μᾶς θέλει νὰ εἴμαστε πλάι Του καὶ νὰ λέμε συνέχεια· «Χριστέ μου, Χριστέ μου, κρατιόμαστε πάνω Σου, νὰ σὲ βλέπουμε καὶ νὰ στηριζόμαστε». Θέλει ἐλεύθερα πρόσωπα. Ἡ παρουσία Του εἶναι μυστικὴ καὶ ἄδηλη. Γι’ αὐτὸ φαίνεται ποὺ δὲν εἶναι μέσα στὴν ἱστορία. Εἶναι μέσα στὴν ἱστορία. Θὰ μποροῦσε κάθε μέρα νὰ ἐμφανίζεται μπροστά μας καὶ νὰ λέει: «Ἐδῶ εἶμαι. Κάντε αὐτὸ καὶ κάντε τ’ ἄλλο». Τότε πια δὲν θὰ ἤμασταν πρόσωπα. Δὲν θὰ ἤμασταν ἄνθρωποι. Δὲν θὰ ἤμασταν ἐλεύθεροι. Ἡ παρουσία Του εἶναι μυστική, εἶναι ἄδηλη, εἶναι ἀγαπητική. Εἶναι σεβαστική, εἶναι τιμητική γιὰ τὸ πρόσωπο καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Τοὺς ἀναγκάζει νὰ εἶναι ἐλεύθεροι καὶ μόνοι τους στὴ βάρκα, χωρὶς νὰ τοὺς ἐγκαταλείψει ὅμως. Αὐτὸς ὁ φοβερὸς ἐξαναγκασμὸς σὲ ἐλευθερία – ἐμεῖς νομίζουμε ποὺ ὁ ἀναγκασμὸς σημαίνει βία – καὶ ἐδῶ εἶναι ὁ ἀναγκασμὸς τῆς ἐλευθερίας. Ἴδια στοιχεῖα περνᾶνε καὶ μέσα στὴν παιδαγωγία τῶν παιδιῶν μας· ὁ ἀναγκασμὸς τῆς ἐλευθερίας. Ἐδῶ, λοιπόν, ὁ Θεὸς μᾶς καλεί καὶ μᾶς λέει: «Εἶστε ἀναγκασμένοι νὰ εἶστε ἐλεύθεροι, Ἐγὼ εἶμαι μαζί σας μὲ ἕνα μυστικὸ κρυφὸ τρόπο. Εἶμαι πάντα μαζί σας ὡς πανταχοῦ παρών». Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο στοιχεῖο, τὸ τρελὸ· ὁ ἐξαναγκασμὸς γιὰ τὴν ἐλευθερία. Ἀλλοίμονo ἂν δὲν γίνουμε ἐλεύθεροι. Ἂν δὲν ἔχουμε προσωπικότητα. Ἂν δὲν ἔχουμε πρόσωπο. Ἂν δὲν ἔχουμε γλῶσσα. Ἂν δὲν ἔχουμε φωνή. Ἂν δὲν ἔχουμε δυνατότητα νὰ ἐκφρασθοῦμε. Καὶ ὁ Θεὸς κρύβεται πάντα γιὰ νὰ μᾶς δώσει αὐτὴν τὴν εὐκαιρία. Καὶ ἐμεῖς δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Ἢ ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τὴν ἀπουσία Του ἢ ἐκμεταλλευόμαστε τὴ δήθεν ἀπουσία Του, γιὰ νὰ κάνουμε ὅ,τι θέλουμε.
Τὸ δεύτερο συγκλονιστικὸ στοιχεῖο εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶπα: ποὺ ἦταν «κατ’ ἰδίαν καὶ μόνος προσευχόμενος». Προσέξτε. Ἡ μοναξιὰ μόνo γιὰ ἕνα λόγο καταξιώνεται καὶ ὄχι μόνιμα, ἀλλὰ περιστασιακά. Ἡ μοναξιὰ καταξιώνεται μόνo γιὰ νὰ καλλιεργεῖς πολὺ βαθιὰ τὴ δυνατότητα ποὺ ἔχεις, καὶ γιὰ νὰ κρύβεσαι καὶ νὰ μὴν προβάλλεσαι καὶ νὰ μὴν κάνεις μιὰ διαφήμιση κάθε μέρα τοῦ προσώπου σου. Καὶ αὐτὴ ἡ μοναξιὰ καταξιώνεται μόνo ἂν εἶναι ἐν προσευχῇ. Ἦταν «κατ’ ἰδίαν, μόνος προσευχόμενος», δίνοντας ὑπόδειγμα καλλιεργείας τῆς προσωπικότητάς μας. Πάντοτε μὲς στὸν κόσμο προβαλλόμεθα, θέλουμε νὰ δειχθοῦμε, νὰ φανερωθοῦμε. Νὰ ποῦμε ποιοί εἴμαστε, νὰ ποῦμε τί εἴμαστε. Νὰ ἐκφράσουμε τὶς ἀπόψεις μας. Τίποτε κακὸ σὲ ὅλα αὐτά. Ἀλλὰ πότε μάθαμε μερικὲς φορὲς νὰ κρυβόμαστε ἀπὸ αὐτὴν τὴν προβολὴ ποὺ κάνουμε; Καὶ πότε θὰ τὸ μάθουμε; Πολλοί, ἀπὸ ἀπογοήτευση, κρύβονται καὶ ἀπογοητεύονται καὶ χάνονται. Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ λύση. Ἦταν «κατ’ ἰδίαν, μόνος προσευχόμενος»· ὅπου καλλιεργεῖς ἄλλα πράγματα, τὴν ταπείνωση, τὸ μὴ προβαλλόμενο, τὸ μὴ διαφημιζόμενο. Τὸ ὁποῖο μετὰ θὰ χρειαστεῖ τὴν ὥρα ποὺ θὰ βγοῦμε – κατ’ ἀνάγκη – πρὸς τὸν κόσμο. Καὶ τότε δὲν θὰ ἔχουμε νὰ φανερώσουμε τίποτε. Τὸ πρόσωπό μας τί εἶναι; Θὰ ἔχουμε νὰ φανερώσουμε ἀλήθεια· ὅ,τι πολὺ βαθιὰ μέσα μας – ὑπάρχουν ἄλλες δυνατότητες. «Ἦταν μόνος προσευχόμενος». Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι ἐγκατάλειψη. Εἶναι ἀποκάλυψη μιᾶς ἄλλης δυνατότητας ζωῆς.
Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο ἐπιστρέφει μαζί τους. Καὶ τί σᾶς εἶπα; Δὲν φοβήθηκαν τὴ θάλασσα οἱ μαθητές, πιθανότατα – ἢ μᾶλλον σίγουρα – γιατί ἦταν πολὺ σκληροὶ θαλασσόλυκοι καὶ τὰ νερὰ ἐκεῖνα τὰ ἤξεραν πάρα πολὺ καλά. Τόσον καιρὸ μὲ τὰ ψάρια πάλευαν, καὶ τὰ κύματα αὐτῆς τῆς ἰδίας θαλάσσης, τώρα θὰ φοβοῦνται; Να, βλέπετε ἕνας ἐγωισμός, ἐ; «Ἐγώ» ποὺ ξέρω νὰ κυριαρχῶ στὰ πράγματα. Ἀλλὰ φοβήθηκαν τὸν Χριστό, τὴν παρουσία Του. Τὴν ἄλλη παρουσία Του. Τὴν παρουσία Του ποὺ ξεπερνοῦσε τὴ δυσκολία τῶν πραγμάτων. Αὐτοὶ ἤξεραν, μέσα ἀπὸ τὶς ἐγωιστικὲς δικές τους προβολές, πῶς θὰ νικήσουν τὴ θάλασσα. Ἔτσι θὰ κάνουν τὰ πανιά. Ἔτσι θὰ κάνουν τὸ καράβι. Ἔτσι θὰ κάνουν τὸ τιμόνι. Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ τὸ στρίψουν· μιὰ ἐγωιστικὴ τεχνολογία. Ἀλλὰ ποτέ δὲν φαντάζονταν πως ὑπάρχει μιὰ ἄλλη δυνατότητα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔρχεται μέσα στὸν τάραχο καὶ στὸν ὀρυμαγδό, νὰ δώσει μιὰ ἄλλη βαθιὰ ἀπάντηση ἡρεμίας σ’ αὐτούς. Καὶ φοβήθηκαν τὴν ἡρεμία, φοβήθηκαν τὸ ξεπέρασμα τῆς ταραχῆς. Ὄχι μὲ κόλπα ναυτιλιακὰ ἢ ἄλλα κοσμικά. Φοβήθηκαν τὸ ὅτι περπατοῦσε πάνω στὰ κύματα. Τὸ ὅτι ἦταν πιὸ δυνατὸς ἀπὸ τὰ κύματα. Καὶ νόμιζαν μάλιστα ποὺ ἦταν φάντασμα. Δὲν φαντάζονταν ποὺ ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη δυνατότητα· μιὰ ἄλλη πνευματικὴ τεχνολογία γιὰ νὰ ξεπεράσεις τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς (εἶναι πολὺ καλὴ ἡ τεχνολογία γιὰ νὰ ξεπερνᾶς τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς· μέχρι ἑνὸς σημείου ὅμως!).
Καὶ στὸ τέλος, τὴν ὥρα ποὺ ἀπαντιοῦνται αὐτὰ τὰ τρία παράλογα, ὁ Πέτρος, τολμηρὸς ὢν καὶ ξέροντας τὴ θάλασσα καὶ βλέποντας τὸν Χριστό, θέλει νὰ περπατήσει πάνω στὴ θάλασσα. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν ἤξερε τὴν «τεχνολογία» τῆς ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό. Γιατὶ δὲν κατάλαβε ποτέ, μέχρι τώρα ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, πῶς λύνονται καὶ πῶς ξεπερνιοῦνται αὐτὰ τὰ θέματα, οἱ τρεῖς ἀπαντήσεις σὲ αὐτὰ τὰ τρία τὰ παράλογα. Ποτέ δὲν φαντάστηκε πως εἶναι πρόσωπο ἐλεύθερο. Ἤθελε νὰ εἶναι ἐξαρτημένος, γι’ αὐτὸ πήγε κοντὰ στὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς δὲν ἤθελε ἐξαρτήματα, ἤθελε ἐλεύθερους ἀνθρώπους. Ἤθελε νὰ εἶναι Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ ἔδινε μαθήματα κάθε μέρα. Καὶ Ἐκεῖνος ὅμως ἦταν «μόνος προσευχόμενος». Καὶ τοῦ μάθαινε νὰ εἶναι «προσευχόμενος». Ἤθελε νὰ τοῦ μάθει τεχνολογία καὶ τοῦ ’μαθε μιὰ ἄλλη ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων. Καὶ τότε ἀποδεικνύεται ὁ Πέτρος ὀλιγόπιστος καὶ καταποντίζεται, καὶ ὁ Χριστὸς τὸν σώζει. Πάντα ἔτσι κάνει ὁ Χριστός.
Καὶ ἀς μὴν εἴχαμε μάθει τὸ πῶς θὰ ἀπαντοῦμε σὲ αὐτὰ τὰ τρία τὰ παράλογα. Ἔρχεται μπροστὰ μας μὲ τὸν δικό Του τὸν τρόπο καὶ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὴ θάλασσα, καὶ ἀς εἴμαστε ὀλιγόπιστοι. Ἀλλὰ μποροῦμε νὰ μείνουμε ἐκεῖ πάντα; Μποροῦμε νὰ μὴ γίνουμε προσωπικότητες; Μποροῦμε πάντοτε νὰ βασιζόμαστε – καὶ πάντα θὰ τὸ κάνει ὁ Χριστός – στὴ δική Του παρέμβαση; Μποροῦμε πάντα νὰ μὴ καταλαβαίνουμε τὸ πῶς θὰ ξεπεραστοῦν τὰ κύματα; Μποροῦμε πάντα νὰ μὴ καταλαβαίνουμε τὸ πῶς θὰ καλλιεργήσουμε τὸ πρόσωπό μας (ἐν φανερώσει καὶ ἐν ἀφανείᾳ); Μποροῦμε πάντα, πάντα νὰ στηριζόμαστε στὰ τεχνολογικὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ νὰ μὴν ἔχουμε τὴ βαθιὰ δική Του κατάθεση ζωῆς;
Εἶναι ἕνα κείμενο συγκλονιστικό. Λίγο τὸ κατάλαβα. Λίγο σᾶς τὸ μετέδωσα. Ἀλλὰ εἶναι πραγματικὰ συγκλονιστικό. Γιατὶ ἐκφράζει τὸ πῶς παλεύουμε κάθε μέρα μὲ τὰ κύματα τῆς ζωῆς. Ἀδελφοί μου, ἀρπάξτε τὰ μηνύματα! Ἀρπάξτε τὸν ἐξαναγκασμό Του νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι! Ἀρπάξτε τὴ δυνατότητα ποὺ μᾶς δίνει νὰ καλλιεργηθοῦμε καὶ βαθιά, ὡς μὴ προβαλλόμενοι πάντα, μέσα στὰ πράγματα τοῦ κόσμου! Ἀρπάξτε τὴ δυνατότητα νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι καὶ νὰ περπατᾶμε πάνω στὰ κύματα τῆς ζωῆς, χωρὶς νὰ φοβόμαστε τίποτε! Ἀπλῶς νὰ φοβόμαστε ἕνα πράγμα: τὸ πόσο ἀδύναμοι εἴμαστε, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὴν ἐλευθερία ποὺ μᾶς δίνει ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ ζήσουμε.
Πηγή: https://wra9.blogspot.com/
Ὀμιλία: https://drive.google.com/.../1etF4BuHSA86oRBzO4uVXyQ.../view
Πολυτονισμός: Ἰ. Ν. See less
ΙΩΑΝΝΑ ΤΑΓΑΡΟΥΛΙΑ ΚΑΝΑ
Προσέγγιση του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου στό κατά Ματθαῖον ιδ΄ 22-34 (ὁ Ἰησοῦς περιπατῶν ἐπί τῶν ὑδάτων). [Ἀπομαγνητοφώνηση - σύνδεσμος ὀμιλίας στο τέλος τοῦ κειμένου]
Τό εὐαγγελικό κείμενο ποὺ ἀκούσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο εἶναι σίγουρα γνωστὸ σὲ ὅλους σας καὶ μάλιστα γνωστὸ μὲ τὴν ἀπλότητά του καὶ τὴν ἀπλὴ κατανόησή του. Ἀλλὰ τολμῶ νὰ πῶ πως εἶναι ταυτόχρονα πολὺ συγκλονιστικό. Ἀπλὸ μὲν εἶναι, γιατί τὸ καταλαβαίνουμε ὅλοι. Θάλασσα, τρικυμία, οἱ μαθητὲς φοβοῦνται, ἔρχεται ὁ Χριστός, τοὺς σώζει. Καὶ θὰ ἔλεγε κάποιος – βγάζοντας ἕνα ἄμεσο συμπέρασμα καὶ δὲν θὰ ἔκανε λάθος – να, μέσα στὶς τρικυμίες τοῦ βίου, ἂν ἐμπιστευόμαστε στὸν Χριστό, Ἐκεῖνος μᾶς σώζει. Εἶναι μιὰ σωστὴ ἀλλὰ ἀπλὴ προσέγγιση, ποὺ οὐσιαστικὰ γίνεται συγκλονιστική, ἂν μελετήσουμε τὸ ποια εἶναι ἡ διεργασία τοῦ νὰ καταλήξουμε σὲ αὐτὴν τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό. Γιατὶ καὶ μιὰ πρόταση νὰ κάνεις, νὰ τὸ πεῖτε σ’ ἕναν ποὺ δυσκολεύεται γιὰ τὴ ζωή καὶ συγκλονίζεται μέσα στὰ κύματα τοῦ βίου καὶ νὰ τοῦ πεῖτε: νὰ ἐμπιστεύεσαι στὸν Χριστό. Σωστὰ τοῦ ἀπαντήσατε καὶ ἐκεῖνος θὰ σᾶς πῇ: πῶς θὰ τὸ κάνω; Ἀλήθεια, αὐτὸ τὸ «πῶς» πολλὲς φορὲς καὶ σὲ ἐμᾶς ποὺ ἐντρυφοῦμε σὲ αὐτὰ τὰ κείμενα καὶ σὲ αὐτὴν τὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς, δὲν εἶναι ἕνα συγκλονιστικὸ ἐρώτημα; Να, λοιπόν, ἀρχίζει ἀπὸ ἐδῶ καὶ μετὰ ἡ συγκλονιστικὴ ἱστορία αὐτῆς τῆς διηγήσεως.
Ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς τὴν καταθέσω, τονίζοντας πως γιὰ νὰ τὴν καταλάβουμε πρέπει νὰ προσεγγίσουμε τρία παράλογα, θὰ ἔλεγα τρελά, σημεῖα τοῦ κειμένου ποὺ ἀκούσαμε. Πιθανῶς νὰ μὴν τὰ συλλάβατε· ὅταν τὰ λέγω παράλογα καὶ τρελά, ἔτσι εἶναι· ἀλλὰ ἀκοῦστε τὰ παρακαλῶ, καὶ μόνον ὅταν τὰ προσεγγίσουμε αὐτὰ τὰ κείμενα, ὄχι ἀπλῶς βέβαια μόνo ἐρμηνευτικὰ, ἀλλὰ βιωματικά, μποροῦμε τότε νὰ πάρουμε τὴν ἀπάντηση τοῦ «πῶς θὰ ἐμπιστευθῶ τὸν Χριστό;» Να σᾶς θυμίσω ἢ νὰ σᾶς ἀποκαλύψω τὰ τρία παράλογα σημεῖα τῆς περικοπῆς.
Τὸ πρῶτο ἦταν ἡ λέξη τῆς πρώτης γραμμῆς: «ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον». «Ἠνάγκασεν;» Μα ἐμεῖς γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὴ Γραφὴ ἕνα Θεὸ ποὺ δὲν ἀναγκάζει καὶ δὲν βιάζει ποτέ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο παράλογο· ἕνας Θεὸς ποὺ ἀναγκάζει, γιὰ κάτι τελείως περιττό, νὰ μποῦν στὸ πλοῖο. Κρατῆστε το.
Τὸ δεύτερο παράλογο καὶ συγκλονιστικὸ εἶναι τὸ ὅτι, ἐνῶ γίνεται χαμὸς κάτω στὴ θάλασσα, ὅπως λέγει τὸ κείμενο, δύο φορὲς τὸ τονίζει, ὁ Χριστὸς ἦταν κατ’ ἰδίαν καὶ ἦταν μόνος προσευχόμενος· αὐτὸ δὲν εἶναι συγκλονιστικό; Καὶ θὰ ἔλεγαν πολλοὶ μέσα στὸν κόσμο ποὺ συγκλονίζεται ἀπὸ τὴν ταραχή: μπορεῖ ὁ Χριστὸς νὰ εἶναι κατ’ ἰδίαν καὶ μόνος προσευχόμενος; Ποια εἶναι ἡ παρέμβασίς Του γιὰ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου;
Καὶ τὸ τρίτο συγκλονιστικό, καὶ ταυτοχρόνως παράλογο καὶ τρελὸ, εἶναι τὸ ὅτι – δὲν ξέρω ἂν τὸ προσέξατε – οἱ μαθηταὶ δὲν φοβήθηκαν τὴ θάλασσα· πολὺ μετὰ ὁ Πέτρος φοβήθηκε ὅταν εἶδε ποὺ βουλιάζει. Φοβήθηκαν τὸν Χριστό. Καὶ «ἐταράχθησαν ἰδόντες τὸν Κύριον ἐπὶ τὰ ὕδατα περιπατοῦντα», εἶπε τὸ κείμενο. Να, λοιπόν, τρία παράλογα σημεῖα. Ἄς τὰ προσεγγίσουμε γιὰ λίγο, καὶ ἐκεῖ μποροῦμε νὰ βροῦμε, τουλάχιστον μὲ τὸν νοῦ μας, κάποια σημεῖα γιὰ αὐτὴν τὴ βιωματικὴ προσέγγιση αὐτῆς τῆς βαθεῖας δυνατότητας ποὺ ἔχομε νὰ ἐμπιστευόμαστε τὸν Χριστὸ σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ζωῆς μας· στὰ δύσκολα καὶ τὰ εὔκολα.
Πρῶτον, τὸ «ἠνάγκασεν». Ὁ Θεὸς ποτέ δὲν ἀναγκάζει. Ὁ Θεὸς ποτέ δὲν βιάζει. Εἶναι Θεὸς ἐλευθερίας. Ὁ Θεὸς ποὺ θέλει ἐλεύθερα πρόσωπα. Καὶ ξέρετε γιατί ἀναγκάζει; Για νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι. Δὲν μᾶς θέλει νὰ εἴμαστε πλάι Του καὶ νὰ λέμε συνέχεια· «Χριστέ μου, Χριστέ μου, κρατιόμαστε πάνω Σου, νὰ σὲ βλέπουμε καὶ νὰ στηριζόμαστε». Θέλει ἐλεύθερα πρόσωπα. Ἡ παρουσία Του εἶναι μυστικὴ καὶ ἄδηλη. Γι’ αὐτὸ φαίνεται ποὺ δὲν εἶναι μέσα στὴν ἱστορία. Εἶναι μέσα στὴν ἱστορία. Θὰ μποροῦσε κάθε μέρα νὰ ἐμφανίζεται μπροστά μας καὶ νὰ λέει: «Ἐδῶ εἶμαι. Κάντε αὐτὸ καὶ κάντε τ’ ἄλλο». Τότε πια δὲν θὰ ἤμασταν πρόσωπα. Δὲν θὰ ἤμασταν ἄνθρωποι. Δὲν θὰ ἤμασταν ἐλεύθεροι. Ἡ παρουσία Του εἶναι μυστική, εἶναι ἄδηλη, εἶναι ἀγαπητική. Εἶναι σεβαστική, εἶναι τιμητική γιὰ τὸ πρόσωπο καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Τοὺς ἀναγκάζει νὰ εἶναι ἐλεύθεροι καὶ μόνοι τους στὴ βάρκα, χωρὶς νὰ τοὺς ἐγκαταλείψει ὅμως. Αὐτὸς ὁ φοβερὸς ἐξαναγκασμὸς σὲ ἐλευθερία – ἐμεῖς νομίζουμε ποὺ ὁ ἀναγκασμὸς σημαίνει βία – καὶ ἐδῶ εἶναι ὁ ἀναγκασμὸς τῆς ἐλευθερίας. Ἴδια στοιχεῖα περνᾶνε καὶ μέσα στὴν παιδαγωγία τῶν παιδιῶν μας· ὁ ἀναγκασμὸς τῆς ἐλευθερίας. Ἐδῶ, λοιπόν, ὁ Θεὸς μᾶς καλεί καὶ μᾶς λέει: «Εἶστε ἀναγκασμένοι νὰ εἶστε ἐλεύθεροι, Ἐγὼ εἶμαι μαζί σας μὲ ἕνα μυστικὸ κρυφὸ τρόπο. Εἶμαι πάντα μαζί σας ὡς πανταχοῦ παρών». Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο στοιχεῖο, τὸ τρελὸ· ὁ ἐξαναγκασμὸς γιὰ τὴν ἐλευθερία. Ἀλλοίμονo ἂν δὲν γίνουμε ἐλεύθεροι. Ἂν δὲν ἔχουμε προσωπικότητα. Ἂν δὲν ἔχουμε πρόσωπο. Ἂν δὲν ἔχουμε γλῶσσα. Ἂν δὲν ἔχουμε φωνή. Ἂν δὲν ἔχουμε δυνατότητα νὰ ἐκφρασθοῦμε. Καὶ ὁ Θεὸς κρύβεται πάντα γιὰ νὰ μᾶς δώσει αὐτὴν τὴν εὐκαιρία. Καὶ ἐμεῖς δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Ἢ ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τὴν ἀπουσία Του ἢ ἐκμεταλλευόμαστε τὴ δήθεν ἀπουσία Του, γιὰ νὰ κάνουμε ὅ,τι θέλουμε.
Τὸ δεύτερο συγκλονιστικὸ στοιχεῖο εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶπα: ποὺ ἦταν «κατ’ ἰδίαν καὶ μόνος προσευχόμενος». Προσέξτε. Ἡ μοναξιὰ μόνo γιὰ ἕνα λόγο καταξιώνεται καὶ ὄχι μόνιμα, ἀλλὰ περιστασιακά. Ἡ μοναξιὰ καταξιώνεται μόνo γιὰ νὰ καλλιεργεῖς πολὺ βαθιὰ τὴ δυνατότητα ποὺ ἔχεις, καὶ γιὰ νὰ κρύβεσαι καὶ νὰ μὴν προβάλλεσαι καὶ νὰ μὴν κάνεις μιὰ διαφήμιση κάθε μέρα τοῦ προσώπου σου. Καὶ αὐτὴ ἡ μοναξιὰ καταξιώνεται μόνo ἂν εἶναι ἐν προσευχῇ. Ἦταν «κατ’ ἰδίαν, μόνος προσευχόμενος», δίνοντας ὑπόδειγμα καλλιεργείας τῆς προσωπικότητάς μας. Πάντοτε μὲς στὸν κόσμο προβαλλόμεθα, θέλουμε νὰ δειχθοῦμε, νὰ φανερωθοῦμε. Νὰ ποῦμε ποιοί εἴμαστε, νὰ ποῦμε τί εἴμαστε. Νὰ ἐκφράσουμε τὶς ἀπόψεις μας. Τίποτε κακὸ σὲ ὅλα αὐτά. Ἀλλὰ πότε μάθαμε μερικὲς φορὲς νὰ κρυβόμαστε ἀπὸ αὐτὴν τὴν προβολὴ ποὺ κάνουμε; Καὶ πότε θὰ τὸ μάθουμε; Πολλοί, ἀπὸ ἀπογοήτευση, κρύβονται καὶ ἀπογοητεύονται καὶ χάνονται. Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ λύση. Ἦταν «κατ’ ἰδίαν, μόνος προσευχόμενος»· ὅπου καλλιεργεῖς ἄλλα πράγματα, τὴν ταπείνωση, τὸ μὴ προβαλλόμενο, τὸ μὴ διαφημιζόμενο. Τὸ ὁποῖο μετὰ θὰ χρειαστεῖ τὴν ὥρα ποὺ θὰ βγοῦμε – κατ’ ἀνάγκη – πρὸς τὸν κόσμο. Καὶ τότε δὲν θὰ ἔχουμε νὰ φανερώσουμε τίποτε. Τὸ πρόσωπό μας τί εἶναι; Θὰ ἔχουμε νὰ φανερώσουμε ἀλήθεια· ὅ,τι πολὺ βαθιὰ μέσα μας – ὑπάρχουν ἄλλες δυνατότητες. «Ἦταν μόνος προσευχόμενος». Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι ἐγκατάλειψη. Εἶναι ἀποκάλυψη μιᾶς ἄλλης δυνατότητας ζωῆς.
Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο ἐπιστρέφει μαζί τους. Καὶ τί σᾶς εἶπα; Δὲν φοβήθηκαν τὴ θάλασσα οἱ μαθητές, πιθανότατα – ἢ μᾶλλον σίγουρα – γιατί ἦταν πολὺ σκληροὶ θαλασσόλυκοι καὶ τὰ νερὰ ἐκεῖνα τὰ ἤξεραν πάρα πολὺ καλά. Τόσον καιρὸ μὲ τὰ ψάρια πάλευαν, καὶ τὰ κύματα αὐτῆς τῆς ἰδίας θαλάσσης, τώρα θὰ φοβοῦνται; Να, βλέπετε ἕνας ἐγωισμός, ἐ; «Ἐγώ» ποὺ ξέρω νὰ κυριαρχῶ στὰ πράγματα. Ἀλλὰ φοβήθηκαν τὸν Χριστό, τὴν παρουσία Του. Τὴν ἄλλη παρουσία Του. Τὴν παρουσία Του ποὺ ξεπερνοῦσε τὴ δυσκολία τῶν πραγμάτων. Αὐτοὶ ἤξεραν, μέσα ἀπὸ τὶς ἐγωιστικὲς δικές τους προβολές, πῶς θὰ νικήσουν τὴ θάλασσα. Ἔτσι θὰ κάνουν τὰ πανιά. Ἔτσι θὰ κάνουν τὸ καράβι. Ἔτσι θὰ κάνουν τὸ τιμόνι. Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ τὸ στρίψουν· μιὰ ἐγωιστικὴ τεχνολογία. Ἀλλὰ ποτέ δὲν φαντάζονταν πως ὑπάρχει μιὰ ἄλλη δυνατότητα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔρχεται μέσα στὸν τάραχο καὶ στὸν ὀρυμαγδό, νὰ δώσει μιὰ ἄλλη βαθιὰ ἀπάντηση ἡρεμίας σ’ αὐτούς. Καὶ φοβήθηκαν τὴν ἡρεμία, φοβήθηκαν τὸ ξεπέρασμα τῆς ταραχῆς. Ὄχι μὲ κόλπα ναυτιλιακὰ ἢ ἄλλα κοσμικά. Φοβήθηκαν τὸ ὅτι περπατοῦσε πάνω στὰ κύματα. Τὸ ὅτι ἦταν πιὸ δυνατὸς ἀπὸ τὰ κύματα. Καὶ νόμιζαν μάλιστα ποὺ ἦταν φάντασμα. Δὲν φαντάζονταν ποὺ ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη δυνατότητα· μιὰ ἄλλη πνευματικὴ τεχνολογία γιὰ νὰ ξεπεράσεις τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς (εἶναι πολὺ καλὴ ἡ τεχνολογία γιὰ νὰ ξεπερνᾶς τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς· μέχρι ἑνὸς σημείου ὅμως!).
Καὶ στὸ τέλος, τὴν ὥρα ποὺ ἀπαντιοῦνται αὐτὰ τὰ τρία παράλογα, ὁ Πέτρος, τολμηρὸς ὢν καὶ ξέροντας τὴ θάλασσα καὶ βλέποντας τὸν Χριστό, θέλει νὰ περπατήσει πάνω στὴ θάλασσα. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν ἤξερε τὴν «τεχνολογία» τῆς ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό. Γιατὶ δὲν κατάλαβε ποτέ, μέχρι τώρα ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, πῶς λύνονται καὶ πῶς ξεπερνιοῦνται αὐτὰ τὰ θέματα, οἱ τρεῖς ἀπαντήσεις σὲ αὐτὰ τὰ τρία τὰ παράλογα. Ποτέ δὲν φαντάστηκε πως εἶναι πρόσωπο ἐλεύθερο. Ἤθελε νὰ εἶναι ἐξαρτημένος, γι’ αὐτὸ πήγε κοντὰ στὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς δὲν ἤθελε ἐξαρτήματα, ἤθελε ἐλεύθερους ἀνθρώπους. Ἤθελε νὰ εἶναι Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ ἔδινε μαθήματα κάθε μέρα. Καὶ Ἐκεῖνος ὅμως ἦταν «μόνος προσευχόμενος». Καὶ τοῦ μάθαινε νὰ εἶναι «προσευχόμενος». Ἤθελε νὰ τοῦ μάθει τεχνολογία καὶ τοῦ ’μαθε μιὰ ἄλλη ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων. Καὶ τότε ἀποδεικνύεται ὁ Πέτρος ὀλιγόπιστος καὶ καταποντίζεται, καὶ ὁ Χριστὸς τὸν σώζει. Πάντα ἔτσι κάνει ὁ Χριστός.
Καὶ ἀς μὴν εἴχαμε μάθει τὸ πῶς θὰ ἀπαντοῦμε σὲ αὐτὰ τὰ τρία τὰ παράλογα. Ἔρχεται μπροστὰ μας μὲ τὸν δικό Του τὸν τρόπο καὶ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὴ θάλασσα, καὶ ἀς εἴμαστε ὀλιγόπιστοι. Ἀλλὰ μποροῦμε νὰ μείνουμε ἐκεῖ πάντα; Μποροῦμε νὰ μὴ γίνουμε προσωπικότητες; Μποροῦμε πάντοτε νὰ βασιζόμαστε – καὶ πάντα θὰ τὸ κάνει ὁ Χριστός – στὴ δική Του παρέμβαση; Μποροῦμε πάντα νὰ μὴ καταλαβαίνουμε τὸ πῶς θὰ ξεπεραστοῦν τὰ κύματα; Μποροῦμε πάντα νὰ μὴ καταλαβαίνουμε τὸ πῶς θὰ καλλιεργήσουμε τὸ πρόσωπό μας (ἐν φανερώσει καὶ ἐν ἀφανείᾳ); Μποροῦμε πάντα, πάντα νὰ στηριζόμαστε στὰ τεχνολογικὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ νὰ μὴν ἔχουμε τὴ βαθιὰ δική Του κατάθεση ζωῆς;
Εἶναι ἕνα κείμενο συγκλονιστικό. Λίγο τὸ κατάλαβα. Λίγο σᾶς τὸ μετέδωσα. Ἀλλὰ εἶναι πραγματικὰ συγκλονιστικό. Γιατὶ ἐκφράζει τὸ πῶς παλεύουμε κάθε μέρα μὲ τὰ κύματα τῆς ζωῆς. Ἀδελφοί μου, ἀρπάξτε τὰ μηνύματα! Ἀρπάξτε τὸν ἐξαναγκασμό Του νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι! Ἀρπάξτε τὴ δυνατότητα ποὺ μᾶς δίνει νὰ καλλιεργηθοῦμε καὶ βαθιά, ὡς μὴ προβαλλόμενοι πάντα, μέσα στὰ πράγματα τοῦ κόσμου! Ἀρπάξτε τὴ δυνατότητα νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι καὶ νὰ περπατᾶμε πάνω στὰ κύματα τῆς ζωῆς, χωρὶς νὰ φοβόμαστε τίποτε! Ἀπλῶς νὰ φοβόμαστε ἕνα πράγμα: τὸ πόσο ἀδύναμοι εἴμαστε, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὴν ἐλευθερία ποὺ μᾶς δίνει ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ ζήσουμε.
Πηγή: https://wra9.blogspot.com/
Ὀμιλία: https://drive.google.com/.../1etF4BuHSA86oRBzO4uVXyQ.../view
Πολυτονισμός: Ἰ. Ν. See less
Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΠΑΤΗΡ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ,ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ,ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΤΟΥ,ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΤΡΙΚΥΜΙΣΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ... .Ioannis NeonakisΜνήμη π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
ΙΩΑΝΝΑ ΤΑΓΑΡΟΥΛΙΑ ΚΑΝΑ
Προσέγγιση του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου στό κατά Ματθαῖον ιδ΄ 22-34 (ὁ Ἰησοῦς περιπατῶν ἐπί τῶν ὑδάτων). [Ἀπομαγνητοφώνηση - σύνδεσμος ὀμιλίας στο τέλος τοῦ κειμένου]
Τό εὐαγγελικό κείμενο ποὺ ἀκούσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο εἶναι σίγουρα γνωστὸ σὲ ὅλους σας καὶ μάλιστα γνωστὸ μὲ τὴν ἀπλότητά του καὶ τὴν ἀπλὴ κατανόησή του. Ἀλλὰ τολμῶ νὰ πῶ πως εἶναι ταυτόχρονα πολὺ συγκλονιστικό. Ἀπλὸ μὲν εἶναι, γιατί τὸ καταλαβαίνουμε ὅλοι. Θάλασσα, τρικυμία, οἱ μαθητὲς φοβοῦνται, ἔρχεται ὁ Χριστός, τοὺς σώζει. Καὶ θὰ ἔλεγε κάποιος – βγάζοντας ἕνα ἄμεσο συμπέρασμα καὶ δὲν θὰ ἔκανε λάθος – να, μέσα στὶς τρικυμίες τοῦ βίου, ἂν ἐμπιστευόμαστε στὸν Χριστό, Ἐκεῖνος μᾶς σώζει. Εἶναι μιὰ σωστὴ ἀλλὰ ἀπλὴ προσέγγιση, ποὺ οὐσιαστικὰ γίνεται συγκλονιστική, ἂν μελετήσουμε τὸ ποια εἶναι ἡ διεργασία τοῦ νὰ καταλήξουμε σὲ αὐτὴν τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό. Γιατὶ καὶ μιὰ πρόταση νὰ κάνεις, νὰ τὸ πεῖτε σ’ ἕναν ποὺ δυσκολεύεται γιὰ τὴ ζωή καὶ συγκλονίζεται μέσα στὰ κύματα τοῦ βίου καὶ νὰ τοῦ πεῖτε: νὰ ἐμπιστεύεσαι στὸν Χριστό. Σωστὰ τοῦ ἀπαντήσατε καὶ ἐκεῖνος θὰ σᾶς πῇ: πῶς θὰ τὸ κάνω; Ἀλήθεια, αὐτὸ τὸ «πῶς» πολλὲς φορὲς καὶ σὲ ἐμᾶς ποὺ ἐντρυφοῦμε σὲ αὐτὰ τὰ κείμενα καὶ σὲ αὐτὴν τὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς, δὲν εἶναι ἕνα συγκλονιστικὸ ἐρώτημα; Να, λοιπόν, ἀρχίζει ἀπὸ ἐδῶ καὶ μετὰ ἡ συγκλονιστικὴ ἱστορία αὐτῆς τῆς διηγήσεως.
Ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς τὴν καταθέσω, τονίζοντας πως γιὰ νὰ τὴν καταλάβουμε πρέπει νὰ προσεγγίσουμε τρία παράλογα, θὰ ἔλεγα τρελά, σημεῖα τοῦ κειμένου ποὺ ἀκούσαμε. Πιθανῶς νὰ μὴν τὰ συλλάβατε· ὅταν τὰ λέγω παράλογα καὶ τρελά, ἔτσι εἶναι· ἀλλὰ ἀκοῦστε τὰ παρακαλῶ, καὶ μόνον ὅταν τὰ προσεγγίσουμε αὐτὰ τὰ κείμενα, ὄχι ἀπλῶς βέβαια μόνo ἐρμηνευτικὰ, ἀλλὰ βιωματικά, μποροῦμε τότε νὰ πάρουμε τὴν ἀπάντηση τοῦ «πῶς θὰ ἐμπιστευθῶ τὸν Χριστό;» Να σᾶς θυμίσω ἢ νὰ σᾶς ἀποκαλύψω τὰ τρία παράλογα σημεῖα τῆς περικοπῆς.
Τὸ πρῶτο ἦταν ἡ λέξη τῆς πρώτης γραμμῆς: «ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον». «Ἠνάγκασεν;» Μα ἐμεῖς γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὴ Γραφὴ ἕνα Θεὸ ποὺ δὲν ἀναγκάζει καὶ δὲν βιάζει ποτέ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο παράλογο· ἕνας Θεὸς ποὺ ἀναγκάζει, γιὰ κάτι τελείως περιττό, νὰ μποῦν στὸ πλοῖο. Κρατῆστε το.
Τὸ δεύτερο παράλογο καὶ συγκλονιστικὸ εἶναι τὸ ὅτι, ἐνῶ γίνεται χαμὸς κάτω στὴ θάλασσα, ὅπως λέγει τὸ κείμενο, δύο φορὲς τὸ τονίζει, ὁ Χριστὸς ἦταν κατ’ ἰδίαν καὶ ἦταν μόνος προσευχόμενος· αὐτὸ δὲν εἶναι συγκλονιστικό; Καὶ θὰ ἔλεγαν πολλοὶ μέσα στὸν κόσμο ποὺ συγκλονίζεται ἀπὸ τὴν ταραχή: μπορεῖ ὁ Χριστὸς νὰ εἶναι κατ’ ἰδίαν καὶ μόνος προσευχόμενος; Ποια εἶναι ἡ παρέμβασίς Του γιὰ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου;
Καὶ τὸ τρίτο συγκλονιστικό, καὶ ταυτοχρόνως παράλογο καὶ τρελὸ, εἶναι τὸ ὅτι – δὲν ξέρω ἂν τὸ προσέξατε – οἱ μαθηταὶ δὲν φοβήθηκαν τὴ θάλασσα· πολὺ μετὰ ὁ Πέτρος φοβήθηκε ὅταν εἶδε ποὺ βουλιάζει. Φοβήθηκαν τὸν Χριστό. Καὶ «ἐταράχθησαν ἰδόντες τὸν Κύριον ἐπὶ τὰ ὕδατα περιπατοῦντα», εἶπε τὸ κείμενο. Να, λοιπόν, τρία παράλογα σημεῖα. Ἄς τὰ προσεγγίσουμε γιὰ λίγο, καὶ ἐκεῖ μποροῦμε νὰ βροῦμε, τουλάχιστον μὲ τὸν νοῦ μας, κάποια σημεῖα γιὰ αὐτὴν τὴ βιωματικὴ προσέγγιση αὐτῆς τῆς βαθεῖας δυνατότητας ποὺ ἔχομε νὰ ἐμπιστευόμαστε τὸν Χριστὸ σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ζωῆς μας· στὰ δύσκολα καὶ τὰ εὔκολα.
Πρῶτον, τὸ «ἠνάγκασεν». Ὁ Θεὸς ποτέ δὲν ἀναγκάζει. Ὁ Θεὸς ποτέ δὲν βιάζει. Εἶναι Θεὸς ἐλευθερίας. Ὁ Θεὸς ποὺ θέλει ἐλεύθερα πρόσωπα. Καὶ ξέρετε γιατί ἀναγκάζει; Για νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι. Δὲν μᾶς θέλει νὰ εἴμαστε πλάι Του καὶ νὰ λέμε συνέχεια· «Χριστέ μου, Χριστέ μου, κρατιόμαστε πάνω Σου, νὰ σὲ βλέπουμε καὶ νὰ στηριζόμαστε». Θέλει ἐλεύθερα πρόσωπα. Ἡ παρουσία Του εἶναι μυστικὴ καὶ ἄδηλη. Γι’ αὐτὸ φαίνεται ποὺ δὲν εἶναι μέσα στὴν ἱστορία. Εἶναι μέσα στὴν ἱστορία. Θὰ μποροῦσε κάθε μέρα νὰ ἐμφανίζεται μπροστά μας καὶ νὰ λέει: «Ἐδῶ εἶμαι. Κάντε αὐτὸ καὶ κάντε τ’ ἄλλο». Τότε πια δὲν θὰ ἤμασταν πρόσωπα. Δὲν θὰ ἤμασταν ἄνθρωποι. Δὲν θὰ ἤμασταν ἐλεύθεροι. Ἡ παρουσία Του εἶναι μυστική, εἶναι ἄδηλη, εἶναι ἀγαπητική. Εἶναι σεβαστική, εἶναι τιμητική γιὰ τὸ πρόσωπο καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Τοὺς ἀναγκάζει νὰ εἶναι ἐλεύθεροι καὶ μόνοι τους στὴ βάρκα, χωρὶς νὰ τοὺς ἐγκαταλείψει ὅμως. Αὐτὸς ὁ φοβερὸς ἐξαναγκασμὸς σὲ ἐλευθερία – ἐμεῖς νομίζουμε ποὺ ὁ ἀναγκασμὸς σημαίνει βία – καὶ ἐδῶ εἶναι ὁ ἀναγκασμὸς τῆς ἐλευθερίας. Ἴδια στοιχεῖα περνᾶνε καὶ μέσα στὴν παιδαγωγία τῶν παιδιῶν μας· ὁ ἀναγκασμὸς τῆς ἐλευθερίας. Ἐδῶ, λοιπόν, ὁ Θεὸς μᾶς καλεί καὶ μᾶς λέει: «Εἶστε ἀναγκασμένοι νὰ εἶστε ἐλεύθεροι, Ἐγὼ εἶμαι μαζί σας μὲ ἕνα μυστικὸ κρυφὸ τρόπο. Εἶμαι πάντα μαζί σας ὡς πανταχοῦ παρών». Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο στοιχεῖο, τὸ τρελὸ· ὁ ἐξαναγκασμὸς γιὰ τὴν ἐλευθερία. Ἀλλοίμονo ἂν δὲν γίνουμε ἐλεύθεροι. Ἂν δὲν ἔχουμε προσωπικότητα. Ἂν δὲν ἔχουμε πρόσωπο. Ἂν δὲν ἔχουμε γλῶσσα. Ἂν δὲν ἔχουμε φωνή. Ἂν δὲν ἔχουμε δυνατότητα νὰ ἐκφρασθοῦμε. Καὶ ὁ Θεὸς κρύβεται πάντα γιὰ νὰ μᾶς δώσει αὐτὴν τὴν εὐκαιρία. Καὶ ἐμεῖς δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Ἢ ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τὴν ἀπουσία Του ἢ ἐκμεταλλευόμαστε τὴ δήθεν ἀπουσία Του, γιὰ νὰ κάνουμε ὅ,τι θέλουμε.
Τὸ δεύτερο συγκλονιστικὸ στοιχεῖο εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶπα: ποὺ ἦταν «κατ’ ἰδίαν καὶ μόνος προσευχόμενος». Προσέξτε. Ἡ μοναξιὰ μόνo γιὰ ἕνα λόγο καταξιώνεται καὶ ὄχι μόνιμα, ἀλλὰ περιστασιακά. Ἡ μοναξιὰ καταξιώνεται μόνo γιὰ νὰ καλλιεργεῖς πολὺ βαθιὰ τὴ δυνατότητα ποὺ ἔχεις, καὶ γιὰ νὰ κρύβεσαι καὶ νὰ μὴν προβάλλεσαι καὶ νὰ μὴν κάνεις μιὰ διαφήμιση κάθε μέρα τοῦ προσώπου σου. Καὶ αὐτὴ ἡ μοναξιὰ καταξιώνεται μόνo ἂν εἶναι ἐν προσευχῇ. Ἦταν «κατ’ ἰδίαν, μόνος προσευχόμενος», δίνοντας ὑπόδειγμα καλλιεργείας τῆς προσωπικότητάς μας. Πάντοτε μὲς στὸν κόσμο προβαλλόμεθα, θέλουμε νὰ δειχθοῦμε, νὰ φανερωθοῦμε. Νὰ ποῦμε ποιοί εἴμαστε, νὰ ποῦμε τί εἴμαστε. Νὰ ἐκφράσουμε τὶς ἀπόψεις μας. Τίποτε κακὸ σὲ ὅλα αὐτά. Ἀλλὰ πότε μάθαμε μερικὲς φορὲς νὰ κρυβόμαστε ἀπὸ αὐτὴν τὴν προβολὴ ποὺ κάνουμε; Καὶ πότε θὰ τὸ μάθουμε; Πολλοί, ἀπὸ ἀπογοήτευση, κρύβονται καὶ ἀπογοητεύονται καὶ χάνονται. Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ λύση. Ἦταν «κατ’ ἰδίαν, μόνος προσευχόμενος»· ὅπου καλλιεργεῖς ἄλλα πράγματα, τὴν ταπείνωση, τὸ μὴ προβαλλόμενο, τὸ μὴ διαφημιζόμενο. Τὸ ὁποῖο μετὰ θὰ χρειαστεῖ τὴν ὥρα ποὺ θὰ βγοῦμε – κατ’ ἀνάγκη – πρὸς τὸν κόσμο. Καὶ τότε δὲν θὰ ἔχουμε νὰ φανερώσουμε τίποτε. Τὸ πρόσωπό μας τί εἶναι; Θὰ ἔχουμε νὰ φανερώσουμε ἀλήθεια· ὅ,τι πολὺ βαθιὰ μέσα μας – ὑπάρχουν ἄλλες δυνατότητες. «Ἦταν μόνος προσευχόμενος». Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι ἐγκατάλειψη. Εἶναι ἀποκάλυψη μιᾶς ἄλλης δυνατότητας ζωῆς.
Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο ἐπιστρέφει μαζί τους. Καὶ τί σᾶς εἶπα; Δὲν φοβήθηκαν τὴ θάλασσα οἱ μαθητές, πιθανότατα – ἢ μᾶλλον σίγουρα – γιατί ἦταν πολὺ σκληροὶ θαλασσόλυκοι καὶ τὰ νερὰ ἐκεῖνα τὰ ἤξεραν πάρα πολὺ καλά. Τόσον καιρὸ μὲ τὰ ψάρια πάλευαν, καὶ τὰ κύματα αὐτῆς τῆς ἰδίας θαλάσσης, τώρα θὰ φοβοῦνται; Να, βλέπετε ἕνας ἐγωισμός, ἐ; «Ἐγώ» ποὺ ξέρω νὰ κυριαρχῶ στὰ πράγματα. Ἀλλὰ φοβήθηκαν τὸν Χριστό, τὴν παρουσία Του. Τὴν ἄλλη παρουσία Του. Τὴν παρουσία Του ποὺ ξεπερνοῦσε τὴ δυσκολία τῶν πραγμάτων. Αὐτοὶ ἤξεραν, μέσα ἀπὸ τὶς ἐγωιστικὲς δικές τους προβολές, πῶς θὰ νικήσουν τὴ θάλασσα. Ἔτσι θὰ κάνουν τὰ πανιά. Ἔτσι θὰ κάνουν τὸ καράβι. Ἔτσι θὰ κάνουν τὸ τιμόνι. Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ τὸ στρίψουν· μιὰ ἐγωιστικὴ τεχνολογία. Ἀλλὰ ποτέ δὲν φαντάζονταν πως ὑπάρχει μιὰ ἄλλη δυνατότητα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔρχεται μέσα στὸν τάραχο καὶ στὸν ὀρυμαγδό, νὰ δώσει μιὰ ἄλλη βαθιὰ ἀπάντηση ἡρεμίας σ’ αὐτούς. Καὶ φοβήθηκαν τὴν ἡρεμία, φοβήθηκαν τὸ ξεπέρασμα τῆς ταραχῆς. Ὄχι μὲ κόλπα ναυτιλιακὰ ἢ ἄλλα κοσμικά. Φοβήθηκαν τὸ ὅτι περπατοῦσε πάνω στὰ κύματα. Τὸ ὅτι ἦταν πιὸ δυνατὸς ἀπὸ τὰ κύματα. Καὶ νόμιζαν μάλιστα ποὺ ἦταν φάντασμα. Δὲν φαντάζονταν ποὺ ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη δυνατότητα· μιὰ ἄλλη πνευματικὴ τεχνολογία γιὰ νὰ ξεπεράσεις τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς (εἶναι πολὺ καλὴ ἡ τεχνολογία γιὰ νὰ ξεπερνᾶς τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς· μέχρι ἑνὸς σημείου ὅμως!).
Καὶ στὸ τέλος, τὴν ὥρα ποὺ ἀπαντιοῦνται αὐτὰ τὰ τρία παράλογα, ὁ Πέτρος, τολμηρὸς ὢν καὶ ξέροντας τὴ θάλασσα καὶ βλέποντας τὸν Χριστό, θέλει νὰ περπατήσει πάνω στὴ θάλασσα. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν ἤξερε τὴν «τεχνολογία» τῆς ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό. Γιατὶ δὲν κατάλαβε ποτέ, μέχρι τώρα ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, πῶς λύνονται καὶ πῶς ξεπερνιοῦνται αὐτὰ τὰ θέματα, οἱ τρεῖς ἀπαντήσεις σὲ αὐτὰ τὰ τρία τὰ παράλογα. Ποτέ δὲν φαντάστηκε πως εἶναι πρόσωπο ἐλεύθερο. Ἤθελε νὰ εἶναι ἐξαρτημένος, γι’ αὐτὸ πήγε κοντὰ στὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς δὲν ἤθελε ἐξαρτήματα, ἤθελε ἐλεύθερους ἀνθρώπους. Ἤθελε νὰ εἶναι Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ ἔδινε μαθήματα κάθε μέρα. Καὶ Ἐκεῖνος ὅμως ἦταν «μόνος προσευχόμενος». Καὶ τοῦ μάθαινε νὰ εἶναι «προσευχόμενος». Ἤθελε νὰ τοῦ μάθει τεχνολογία καὶ τοῦ ’μαθε μιὰ ἄλλη ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων. Καὶ τότε ἀποδεικνύεται ὁ Πέτρος ὀλιγόπιστος καὶ καταποντίζεται, καὶ ὁ Χριστὸς τὸν σώζει. Πάντα ἔτσι κάνει ὁ Χριστός.
Καὶ ἀς μὴν εἴχαμε μάθει τὸ πῶς θὰ ἀπαντοῦμε σὲ αὐτὰ τὰ τρία τὰ παράλογα. Ἔρχεται μπροστὰ μας μὲ τὸν δικό Του τὸν τρόπο καὶ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὴ θάλασσα, καὶ ἀς εἴμαστε ὀλιγόπιστοι. Ἀλλὰ μποροῦμε νὰ μείνουμε ἐκεῖ πάντα; Μποροῦμε νὰ μὴ γίνουμε προσωπικότητες; Μποροῦμε πάντοτε νὰ βασιζόμαστε – καὶ πάντα θὰ τὸ κάνει ὁ Χριστός – στὴ δική Του παρέμβαση; Μποροῦμε πάντα νὰ μὴ καταλαβαίνουμε τὸ πῶς θὰ ξεπεραστοῦν τὰ κύματα; Μποροῦμε πάντα νὰ μὴ καταλαβαίνουμε τὸ πῶς θὰ καλλιεργήσουμε τὸ πρόσωπό μας (ἐν φανερώσει καὶ ἐν ἀφανείᾳ); Μποροῦμε πάντα, πάντα νὰ στηριζόμαστε στὰ τεχνολογικὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ νὰ μὴν ἔχουμε τὴ βαθιὰ δική Του κατάθεση ζωῆς;
Εἶναι ἕνα κείμενο συγκλονιστικό. Λίγο τὸ κατάλαβα. Λίγο σᾶς τὸ μετέδωσα. Ἀλλὰ εἶναι πραγματικὰ συγκλονιστικό. Γιατὶ ἐκφράζει τὸ πῶς παλεύουμε κάθε μέρα μὲ τὰ κύματα τῆς ζωῆς. Ἀδελφοί μου, ἀρπάξτε τὰ μηνύματα! Ἀρπάξτε τὸν ἐξαναγκασμό Του νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι! Ἀρπάξτε τὴ δυνατότητα ποὺ μᾶς δίνει νὰ καλλιεργηθοῦμε καὶ βαθιά, ὡς μὴ προβαλλόμενοι πάντα, μέσα στὰ πράγματα τοῦ κόσμου! Ἀρπάξτε τὴ δυνατότητα νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι καὶ νὰ περπατᾶμε πάνω στὰ κύματα τῆς ζωῆς, χωρὶς νὰ φοβόμαστε τίποτε! Ἀπλῶς νὰ φοβόμαστε ἕνα πράγμα: τὸ πόσο ἀδύναμοι εἴμαστε, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὴν ἐλευθερία ποὺ μᾶς δίνει ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ ζήσουμε.
Πηγή: https://wra9.blogspot.com/
Ὀμιλία: https://drive.google.com/.../1etF4BuHSA86oRBzO4uVXyQ.../view
Πολυτονισμός: Ἰ. Ν. See less
English
Arabic
French
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek