Δεν μπορείς να βοηθήσεις έναν άνθρωπο περισσότερο απ’ όσο του επιτρέπει το μυαλό του τη δεδομένη στιγμή. Πολλοί ζητούν βοήθεια, μα λίγοι είναι έτοιμοι να τη δεχτούν. Όχι επειδή δεν τη χρειάζονται, αλλά επειδή ο τρόπος σκέψης τους δεν έχει ακόμη ωριμάσει ώστε να την κατανοήσει. Πολλές φορές η βοήθεια δεν είναι απλώς μια πράξη• είναι μια συνάντηση δύο συνειδήσεων. Και αυτή η συνάντηση δεν μπορεί να συμβεί όταν η μία παραμένει κλειστή. Η ελευθερία της σκέψης είναι το θεμέλιο της εσωτερικής μεταμόρφωσης. Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να αμφισβητεί τις βεβαιότητές του, να παρατηρεί τον εαυτό του χωρίς άμυνες, τότε δημιουργείται χώρος για το καινούργιο. Σε αυτόν τον χώρο μπορεί να ανθίσει η βοήθεια — όχι ως εξωτερική παρέμβαση, αλλά ως εσωτερική αποδοχή. Ίσως το πιο δύσκολο για έναν ψυχολόγο, έναν φίλο ή έναν συνοδοιπόρο, είναι να αποδεχτεί πως δεν μπορεί να σώσει κανέναν. Μπορεί μόνο να σταθεί δίπλα, να δείξει δρόμους, να προσφέρει καθρέφτες. Το αν κάποιος θα κοιτάξει μέσα τους, είναι πάντα δική του απόφαση.