Μνημοσυνη ->η θεά της Μνήμης
Η μνήμη αποτελεί το θείο δώρο που επιτρέπει να συζητούμε, να κρίνουμε, να αιτιολογουμε, να προβλέπουμε, να προλαμβάνουμε και το σημαντικότερο όλων, αποτελεί το θεμέλιο του πολιτισμού.
Προσέφερε στους ανθρώπους ως δώρο τη δύναμη της λογικής. Πιστωθηκε την ευθύνη ονομασίας όλων των αντικειμένων παρέχοντας στους ανθρώπους τα μέσα για διάλογο, τη δυνατότητα συνομιλίας και τη δύναμη της μνήμης.
Πολύ πριν την εφεύρεση του αλφαβήτου και του γραπτού λόγου ήταν ζωτικής σημασίας για την ευημερία ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας που έπρεπε να βασίζονται αποκλειστικά στα διδάγματα που εμπεριειχε και Δια-λαμπαδευε η προφορική ιστορία.
Αναφερόμενοι στη Μνημοσυνη δεν μιλάμε για απομνημονευση απλών πραγμάτων, όπως καταστάσεις αγαθών η ασήμαντους αριθμούς... η μνήμη ήταν κάτι πολύ σημαντικότερο. Ήταν η μνήμη των κανόνων και των ενεργειών του Σύμπαντος. Ο κύκλος της ζωής... Η μνήμη του πώς να ζούμε στον κόσμο.
Οι αρχαίοι πίστευαν πως όταν κάποιος πεθαίνει και περάσει στον Κάτω κόσμο, έπρεπε να επιλέξει : ή να πιει νερό από τον ποταμό Λήθη που ξεχνούσε όλους τους πόνους και τα βάσανα της προηγούμενης ζωής και ταυτόχρονα όλα τα διδάγματα, ή να πιει από την Μνημοσυνη_την Πηγή της Μνήμης.
Εκείνοι που επέλεγαν να ξεχάσουν, έπρεπε να ξαναγεννηθουν, να επιστρέψουν στη γη για να διδαχθούν ξανά από την αρχή τις εμπειρίες της ζωής..
Εκείνοι που είχαν επιλέξει να θυμούνται, γινόντουσαν δεκτοί στα Υλυσια Πεδία, όπου ζούσαν αιωνίως με άνεση και ειρήνη.
Η εκτίμηση την οποία ετρεφαν οι αρχαίοι στην Μνήμη ήταν εμφανής στις τελετές μύησης των αρχαίων γνωστικων οι οποίοι όφειλαν να συνεννοουνται με χρησμους. Οι υποψήφιοι, πριν παρουσιαστούν στο μαντείο, πήγαιναν σ'ενα μέρος με δύο δεξαμενές που βρίσκονταν η μία δίπλα στην άλλη.. Και τους δίνονταν η εντολή να πιουν από τη δεξαμενή της θεάς Λήθης ώστε να ξεχάσουν την προηγούμενη ζωή τους. Κατόπιν μετεβαιναν στη δεξαμενή της Μνημοσυνης που έπιναν για να θυμούνται όλα όσα επρόκειτο να διδαχθούν στο μαντείο.
Οι μυημενοι στη συνέχεια, θαβονταν ζωντανοί για λίγες μέρες στον τάφο του χθονιου Θεού Τροφωνειου, περιμένοντας την άφιξη του μάντη. Αν ο μυημένος είχε προετοιμαστει κατάλληλα και κρινοταν άξιος, τα μυστήρια της ζωής αποκαλύπτονταν από το μαντείο και όταν επανερχόταν στην πραγματικότητα, οι ιερείς τον τοποθετούσαν σε ειδικό κάθισμα που ονομαζόταν θρόνος της Μνημοσυνης, όπου έπρεπε να θυμηθεί και να αφηγηθεί όλα όσα είχε μάθει προηγουμένως!