Μην αγγίξεις κανέναν πάνω από τα εξήντα...
Δεν είμαστε "γεροντες": ζούμε ιστορίες.
Μάθαμε να αντιστεκόμαστε όταν η ζωή δεν έδινε εκπτώσεις.
Στα πέντε μας χρόνια ξέραμε ήδη πώς να διαβάζουμε το βλέμμα των γονιών καλύτερα από ένα εγχειρίδιο ψυχολογίας.
Όταν ήμασταν επτά είχαμε το κλειδί του σπιτιού στο λαιμό μας και ένα σάντουιτς στο συρτάρι.
Στις δέκα κάναμε βόλτα με τα ποδήλατα στην άλλη άκρη της πόλης, με μοναδικό κανόνα να επιστρέφουμε πριν νυχτώσει.
Κι αν πέφταμε, λίγο σάλιο ή ένα φύλλο που μαζεύτηκε στο δρόμο θα αρκούσε: όχι δράματα.
Παίξαμε το παιχνίδι χωρίς τηλέφωνα, χωρίς tablet, χωρίς GPS.
Οι "κοινοποιήσεις" μας ήταν οι φωνές των μητέρων που μας καλούσαν από το παράθυρο.
Τα γρατζουνισμένα γόνατα ήταν μετάλλια τιμής.
Και για ένα σνακ, ψωμί και ζάχαρη ήταν αρκετά για να μας κάνουν χαρούμενους.
Είδαμε ασπρόμαυρη τηλεόραση, ακούσαμε βινύλια και ξαναγυρίσαμε τις κασέτες με το στυλό.
Ταξιδέψαμε με χάρτη και χαμόγελο, χωρίς Google Maps και χωρίς αερόσακους.
Γράψαμε γράμματα με το χέρι, και η αναμονή του ταχυδρόμου ήταν πιο συναρπαστική από οποιοδήποτε άμεσο μήνυμα.
Είμαστε η τελευταία γενιά που γνώρισε τον "αναλογικό" κόσμο.
αυτός που σε δίδαξε υπομονή, δημιουργικότητα, ανθεκτικότητα.
Μεγαλώσαμε χωρίς φίλτρα, χωρίς επεξεργασμένες φωτογραφίες, χωρίς likes.
Εμπιστευτήκαμε το ένστικτο, τη μνήμη και τα χέρια.
Και σήμερα... είμαστε ακόμα εδώ.
Με λίγες ρυτίδες ακόμα, αλλά με μάτια που έχουν δει τα πάντα.
Μην προκαλείς έναν 60χρονο:
κουβαλάει μέσα του μια εγκυκλοπαίδεια ζωής που καμία μηχανή αναζήτησης δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει.