Υπάρχει ένας αρχαίος Ελληνικός μύθος, που είναι το πρώτο οικολογικό μήνυμα στην ιστορία της ανθρωπότητας και φανερώνει τις ολέθριες συνέπειες
της υπερτροφίας του ''Εγώ''.

Ο μύθος του Ερυσίχθονα.

Ο Ερυσίχθων, ωραίος, δυνατός και πλούσιος,
διατάζει τους δούλους του
να κόψουν τα δέντρα του άλσους,
που είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη Θεά Δήμητρα, για να χτίσει εκεί παλάτι.
Ο Ερυσίχθων βλασφημεί κόβοντας το ιερό δέντρο της Θεάς Δήμητρας, τη Λεύκα.
Η Δήμητρα θυμώνει και βρίσκει την Πείνα.
Της λέει να πάει να βρει τον Ερυσίχθονα
και να του δώσει ένα φιλί στο στόμα.
Η Πείνα πηγαίνει.
Τον βρίσκει να κοιμάται. Του δίνει το φιλί και χάνεται.
Εκείνος ξυπνάει και αισθάνεται λιγούρα.
Πεινάει. Τρώει.
Πεινάει κι άλλο. Ξανατρώει.
Πεινάει.
Πεινάει ακατάσχετα.
Αφού έφαγε ότι φαγώσιμο υπήρχε,
αρχίζει να τρώει ότι βρίσκει μπροστά του.
Τρώει τα ζώα του,
τρώει τη γυναίκα του,
τρώει τα ξύλα του σπιτιού του.
Τρώει τα πάντα.
Μέχρι που πια, δεν υπάρχει τίποτα γύρω του
και στη μέση της ερημιάς,
αγριεμένος τρώει τις σάρκες του.

"Έρυσις σημαίνει πληγή και χθων σημαίνει γη,
δηλαδή, Ερυσίχθων μπορεί να σημαίνει
και πληγή της γης.

Αυτή η ρίζα του Ερυσίχθονα, το αδυσώπητο ''Εγώ'' που επισημάνθηκε με πολλές παραλλαγές από τους Αρχαίους Έλληνες
(Προκρούστης, Θυέστης, Ατρέας, Οιδίπους),
στις μέρες μας έχει θεριέψει και νομιμοποιηθεί.
Ατομισμός, υπερκαταναλωτισμός,
ανταγωνισμός, παγκοσμιοποίησις της εξουσίας.
Αυτές είναι οι αξίες μας σήμερα.
Αυτές προβάλλονται και επιβάλλονται,
από τα Marketing, τα Advertising,
τα Μ.Μ.Ε, την κάθε υπερδύναμη.
Τρώμε τις σάρκες μας και βλαστημάμε τη ζωή μας.

Θέλω να ξεφύγω από τη μιζέρια και τον παραλογισμό της εποχής. Της σπατάλης του πολύτιμου νερού για να πλένουμε πεζοδρόμια και αυλές, της υπερκατανάλωσης ζωικών προϊόντων χωρίς καμία τύψη για την θανάτωση ψυχών, της πλήρους αδιαφορίας για τα σκουπίδια που γεμίζουμε την γη, της καταπάτησης του πράσινου για να ανυψώσουμε σπίτια, της μπάζωσης ποταμιών γιατί μας «εξυπηρετεί», της μόλυνσης του αέρα μας και τόσων άλλων που καταστρέφουν την Μητέρα Γαία.

Ακούω το αχολογητό των δασών,
που φέρνει με ελαφριά σκόνη
τον θρήνο του κονιορτοποιημένου ρητού:
''Το κατά φύσιν ζην εστί κατ' αρετήν''. "

Η Αρετή είναι το μόνο αγαθό και μόνο από αυτήν εξαρτάται η ευημερία. Όλα τα υπόλοιπα πράγματα, ευχάριστα ή δυσάρεστα, στερούνται αξίας, είναι «αδιάφορα».

Καθήκον του ανθρώπου είναι να θέσει τον εαυτό του σε αρμονία με το Σύμπαν, το οποίο, ως λογικό και αγαθό, τού μεταφέρει τις ιδιότητές του. Με το να βλάπτει κανείς τους άλλους (Φύση και Ζώα) για το υποτιθέμενο ατομικό του συμφέρον, υπονομεύει κατ' ουσίαν την ίδια του την φύση.

Φτιάχνω σταφίδα στο σπίτι!

Τι πίνακας !
Υπάρχει ένας πίνακας του 19ου αιώνα, ο “Checkmate” του Friedrich Moritz August Retzsch. Δεξιά, ένας νεαρός σκυμμένος, μούσκεμα στην απόγνωση. Αριστερά, ο διάβολος με ύφος “μάγκα μου σε έχω” και στη μέση ένας άγγελος που παρακολουθεί σαν να ξέρει κάτι που οι άλλοι δύο αγνοούν. Το παιχνίδι; Η ψυχή του τύπου. Και, όπως φαίνεται, το ’χει χάσει. Μόνο που… όχι ακριβώς.
Η ιστορία λέει ότι ένας κορυφαίος σκακιστής (λένε ο Paul Morphy) είδε τον πίνακα, κοίταξε λίγο παραπάνω και χαμογέλασε. Ο βασιλιάς του νεαρού είχε ακόμα μία κίνηση. Μία τελευταία. Μια που θα μπορούσε να αλλάξει όλο το παιχνίδι.
Κι εδώ είναι το μάθημα…
Όσο κι αν νιώθεις στριμωγμένος, όσο κι αν ο “αντίπαλος” …φόβοι, λάθη, θάνατοι, μοναξιές, ρυζογκοφρέτες…δείχνει να έχει στήσει ματ, πάντα υπάρχει κάτι που δεν βλέπεις. Μια κίνηση που μπορεί να είναι μικρή, παράξενη, άβολη… αλλά είναι εκεί. Κι αν σκύψεις το κεφάλι και πεις “τέλος”, δεν θα τη δεις ποτέ.
Ξέρεις τι με συγκλονίζει, τι με συγκινεί στους ανθρώπους;
Ότι τους βλέπεις έτοιμους να σπάσουν σε χίλια κομμάτια, να παραδοθούν, να αφήσουν τη ζωή να τους πάρει ότι απέμεινε. Και τότε, μέσα απ’ τα συντρίμμια τους, σηκώνουν το βλέμμα και κάνουν εκείνη την γ@@@@ κίνηση. Την τελευταία. Την απίθανη. Την αδιανόητη. Αυτή που ούτε οι ίδιοι δεν πίστευαν ότι είχαν. Κι όμως, την κάνουν. Και ξαφνικά, το παιχνίδι αλλάζει. Η «σκακιέρα» γεμίζει ξανά φως. Και ο άνθρωπος που πριν από λίγο νόμιζε ότι τελείωσε… ξαναστέκεται.
Γι’ αυτό άκουσε με….όσο κι αν μοιάζει τελειωμένο, όσο κι αν οι φωνές μέσα σου ουρλιάζουν “παράτα το”, πάντα έχεις μία τελευταία κίνηση.
Στην ψυχοθεραπεία μιλάμε γι’ αυτό σαν το σημείο αναστροφής εκεί που η απόγνωση γίνεται καύσιμο για να βρεις έναν νέο δρόμο. Αυτή η κίνηση μπορεί να είναι μια λέξη που θα πεις, ένα “βοήθησέ με”,ένα δάκρυ που θα αφήσεις να βγει...
Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

Ο ΨΕΜΑ: Η γήρανση είναι φυσιολογική και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει.
Σας έμαθαν ότι το να γερνάτε σημαίνει αδυναμία, πόνο και αναπόφευκτη φθορά.
Η αλήθεια είναι ότι η γήρανση είναι μια πτώση της κυτταρικής συχνότητας και η συσσώρευση βλαβών που το σώμα δεν μπορεί πλέον να επιδιορθώσει.
🛏️ Το MedBed δεν «καμουφλάρει» τη γήρανση —
Επαναφέρει το βιολογικό ρολόι, αφαιρώντας τις βλάβες και επαναφέροντας τα κύτταρα στην βέλτιστη κατάσταση δόνησης.
✨ Η γήρανση δεν είναι τιμωρία της φύσης.
Είναι το αποτέλεσμα της διακοπής της αναγέννησης — και μπορεί να αποκατασταθεί.
ΠΗΓΗ : MedBeds Technology