Υπάρχουν πολλοί από εμάς τώρα, που παρά το σκοτάδι, συνεχίζουμε αδιάκοπα να εκπέμπουμε το φως μας. Είμαστε καλύτεροι γι' αυτό, είμαστε πιο δυνατοί εξαιτίας αυτού και είμαστε πιο όμορφοι στην ανθρωπιά μας, από ποτέ άλλοτε.

Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ έντονα, το λιγότερο που μπορώ να πω, και νιώθω σαν να έχω βιώσει μεγαλύτερο αριθμό διαφορετικών συναισθημάτων μέσα σε τέσσερα χρόνια, απ' ό,τι σε όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μου μαζί! Και αυτό ακόμη δεν έχει τελειώσει...!

Η επιτάχυνση του χρόνου φαίνεται να έχει αυξήσει τον ρυθμό με τον οποίο οι εμπειρίες και τα συναφή συναισθήματα συνεχίζουν να παρουσιάζονται, τουλάχιστον έτσι φαίνεται.

Τη μια μέρα είσαι ψηλά, την επόμενη μέρα είσαι κάτω, τη μια μέρα είσαι δυνατός, την επόμενη μέρα όχι και τόσο, τη μια μέρα είσαι αισιόδοξος, την επόμενη μέρα όλα είναι μελαγχολικά, τη μια μέρα νιώθεις ότι σε εκτιμούν, την επόμενη μέρα νιώθεις ότι σε αγνοούν, τη μια μέρα η νίκη είναι κοντά, την επόμενη μέρα είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, τη μια μέρα νιώθεις ότι έχεις πετύχει, την επόμενη μέρα νιώθεις ότι απέτυχες... Φοβερό τρενάκι του λούνα παρκ!

Υπάρχει μόνο μια σταθερά για μένα: η πίστη.

Πίστη στον Δημιουργό μας, πίστη στην ανθρωπότητα, πίστη στον εαυτό μου. Πίστη ότι ήρθε η ώρα, πίστη ότι πρέπει, πίστη ότι έρχεται, πίστη ότι είναι γραμμένο, πίστη ότι είναι αληθινό.

Η πίστη είναι αυτό που τροφοδοτεί το φως μας και το φως μας είναι αυτό που θα καθοδηγήσει εμάς και τους άλλους να βρούμε το δρόμο μας. Κάποτε ήμασταν χαμένοι, αλλά τώρα βρεθήκαμε, ήμασταν τυφλοί, αλλά τώρα βλέπουμε...