Η μοντερνικότητα ("εκσυγχρονισμός" κατά τον Μαρξισμό) και ο εξισωτισμός πάντοτε αρνούνταν να πιστέψουν ότι το τέλος μπορεί να έλθει και για αυτούς επίσης : ποτέ τους δεν έχουν αναγνωρίσει τα λάθη τους, παριστάνοντας ότι αγνοούν πως όλα τα επίπλαστα ιδεολογήματα, όπως και οι πολιτισμοί υπήρξαν- και παραμένουν- θνητά. Για πρώτη φορά υφίσταται η βεβαιότητα, ότι η παγκόσμια τάξη του πολιτισμού απειλείται με κατάρρευση, καθώς θεμελιώθηκε στην κίβδηλη και παράδοξη ιδέα του ιδεαλιστικού υλισμού. Ο κόσμος του πολιτιστικού μαρξισμού, είναι ένας νεκρός κόσμος, ένας κόσμος νεκρής ύλης και άψυχων αφαιρέσεων. Είναι μία αντί-ανθρώπινη, αντίθετη στην ελευθερία, αντίθετη στην ομορφιά, αντι-μεταφυσική, εναντίον της αλήθειας, εναντίον της ζωής, υπεραπλουστευτική, ανήθικη, μισητή, γενοκτονική, νεκρόφιλη, ψευδολόγος, αρπακτική ιδεολογία, η οποία, όπου πήγε, έσπειρε τον θάνατο.

Για πόσο καιρό οι άνδρες θα ανέχονται αυτήν κατάσταση της ισοπεδωτικής ατιμίας; Η αληθινή εξίσωση είναι «Democracy = διακυβέρνηση από τους παγκόσμιους χρηματιστές».