Τις τελευταίες δεκαετίες, το δικαίωμα στην τροφή θυσιάστηκε δύο φορές από τον ίδιο τον ΟΗΕ, πρώτον από την πράσινη ατζέντα και δεύτερον από μέτρα αποκλεισμού που υποστηρίχθηκαν από τον ΟΗΕ για έναν ιό που πλήττει κυρίως τις πλούσιες χώρες στις οποίες βασίζεται η ατζέντα για το κλίμα (και, κατά ειρωνεία της τύχης, όπου οι άνθρωποι καταναλώνουν τα υψηλότερα ποσοστά ενέργειας).

Τώρα σημαίνει κυρίως το δικαίωμα σε ορισμένα είδη εγκεκριμένων τροφίμων, στο όνομα κεντρικών και αδιαμφισβήτητων αποφάσεων σχετικά με την υγεία των ανθρώπων και το κλίμα της γης. Προωθείται ο βιγκανισμός και η χορτοφαγία, ενώ πλούσια άτομα και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που βρίσκονται κοντά στον ΟΗΕ αγοράζουν καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Η πρόθεση να γίνει το κρέας και το γαλακτοκομικό προσιτό, ενώ παράλληλα επενδύεται στο χορτοφαγικό κρέας και ποτό μπορεί να θεωρηθεί θεωρία συνωμοσίας (τεχνικά, είναι). Ωστόσο, τέτοιες πολιτικές θα είχαν νόημα για τους υποστηρικτές της κλιματικής ατζέντας [. . .]

Fiat fames (ας υπάρξει πείνα) για " Εμάς τους λαούς;"